Echinocactus Ehrenbergii Pfeiffer, Allg. Gartenz. 6: 275 (1838).


   E. subglobosus, sordide viridis, basi prolifer, vertice vix impresso lanato, sinubus profundis acutis; costis 13 oblique adscendentibus, repandis circa areolas in tubercula crassa mammaeformia inflatis; areolis ovatis, supra spinas in dorso tuberculorum productis, nascentibus flavido velutinis, tandem griseo-tomentosis; aculeis exterioribus 11 gracilibus, radianter patentissimis, lateralibus longioribus, centralibus 4 transverse striatis, summo et infimo longissimis planatis, lateralibus gracilioribus angulosis, omnibus nascentibus stramineis, -mox cinereis.

   Das größte Exemplar von 4'' Durchmesser hat gegenwärtig Blüthenknospen. Die Areolen sind 5—6''' entfernt, die äußern Stacheln 6—10, die mittlern seitlichen 10—12, der oberste 12—13, der unterste, abwärts gebogene 15—20''' lang. Er steht dem Echinoc. porrectus Lem. der Beschreibung nach am nächsten, unterscheidet sich aber durch wesentliche Merkmale.